VPTZ 20 jaar, een gedachte van Peter van der Horst

Palliatief
Het nadeel van een maandelijkse column is dat je nooit actueel kunt zijn.
Maar gelukkig zijn er heel wat onderwerpen die altijd belangrijk zijn.

Maandag 28 oktober 2019

Zo was ik laatst te gast op de viering van het 20-jarig jubileum van de Vrijwillige Palliatieve Terminale Zorg (VPTZ), onderdeel van de stichting ‘Leven rond de Dood’. Dat werd gevierd met een theatervoorstelling ‘Theater van de laatste dagen’. Een solovoorstelling voor betrokkenen in de zorg aan mensen die geen genezingskansen meer hebben. Het was een prachtige en vaak ontroerende voorstelling van Nicoline van de Beek, die ons als Ada Vogelezang, met een lach en een traan, meenam in de moeilijkheden maar vooral in de kansen die liggen in de palliatieve zorg. Het pakte ons allemaal tot de laatste minuut. Iedereen kent wel die situaties rond mensen die niet meer beter worden. En hoe zwaar dat kan zijn voor hen en voor hun naasten. Geweldig dat er dan vrijwilligers zijn die het mogelijk maken om het vol te houden en uit te houden. Goede hulp, naast familie en zorg. Vrijwilligers die mensen in de laatste fase van hun leven het bijzondere gevoel geven dat ze er mogen zijn.

Dat ze worden erkend in wie en hoe ze zijn. Zonder dat er geoordeeld wordt of lastige vragen worden gesteld. Vrijwilligers die kunnen waken, luisteren, bemoedigen, troosten. Die er gewoon zijn. Met respect en geduld. Je wenst toch iedere mens toe, dat er in zijn of haar laatste levensfase van die goede lieve engelen (m/v) zijn. Natuurlijk komt hen dat niet vanzelf aanwaaien. Daar zal heus wel een cursus voor gevolgd moeten worden of zelfs meer. Maar het voornaamste zit natuurlijk niet in het hoofd, maar in het hart. Ik heb diep respect voor al die vrijwilligers in de Palliatieve Terminale Zorg. En… ze kunnen er nog meer gebruiken.

Peter van der Horst