OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

LUCHT

Soms zit het allemaal niet mee, verzuchte de mevrouw die ik bezocht. De dokter heeft me gezegd dat het niet lang meer zal duren maar zeker weet doet hij het ook niet. Hij kan niet zeggen of het twee weken of een maand duurt. Misschien nog wel langer. Mijn kinderen, lief zijn ze hoor, maar die houden dat zo niet vol. Elke dag even bellen en ze komen op toerbeurt bij me slapen. Ik mag niet meer alleen zijn. Onzin vind ik het allemaal. Ik mag niet meer dit, mag niet meer dat. Ze bedoelen het ook allemaal wel goed, ook de thuiszorg maar … ik word er zo moe van!

Ik mag in mijn eigen huis nog niet eens meer beslissen wat ik zelf doe. Ik ben ziek, ja dat weet ik. Ik word ook niet meer beter en voel ook dat ik steeds minder kan maar dat wil toch niet zeggen dat ik niets meer zelf mag beslissen.

Moe word ik ervan, doodmoe.

Twee weken later kwam ik weer bij dezelfde mevrouw. Ze zei excuses dat ik de vorige keer zo aan het klagen was. Wat was ik de afgelopen week blij dat de kinderen er steeds waren. Ik kon niet meer op mijn benen staan, ja ik kon letterlijk en figuurlijk niets meer zelf. Wat ben ik blij met zulke mensen om me heen.

Zo kan het verkeren. De ene dag, de ene week, het ene uur is het andere niet. Soms lucht even klagen op en soms moet je het dan ook maar gewoon laten gebeuren. Het geeft die ander soms letterlijk LUCHT.

Hub van den Bosch