OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

Een groot gat

 

‘Ik zie een groot gat’, zo sprak de moeder na het overlijden van haar zoon. ‘Een groot gat’, zo kan het voelen als wat je dierbaar is en waar je veel zorg over en voor gehad hebt, plotseling wegvalt.

‘Hoe nu verder’, ging ze verder, ‘wat moet ik morgenvroeg mu doen? Ik smeerde zijn boterhammen voor als hij ging werken, hij hielp mij met de boodschappen, zorgde voor mij en ik voor hem, waar nodig…. En nu?’ Hij was enig kind en mijn man is al enkele jaren geleden overleden. Ik had alleen nog hem.

Ja, wat doe je dan, wat zeg je dan? Komt wel weer goed of ja u moet een andere invulling gaan vinden en zoeken anders valt u in een diep gat. Wellicht kent u nog meer van die goed bedoelde opmerkingen. Die moeder kon en kan daar wellicht ook niets mee, dat bleek enkele weken later ook.

Hoe vaak overkomt het mensen niet. Een geliefde, de invulling en vervulling van je leven die wegvalt en je voelt letterlijk de grond onder je voeten wegzakken. Natuurlijk weet die moeder ook dat ze verder moet. Wat ze toen nog niet wist was: hoe.

Enkele weken later spreek ik haar. Moeizaam gaat het, lastig, ik heb nog steeds die oude gewoontes en kan maar moeilijk wennen aan deze situatie.

Maar, zo gaat moeder verder, ik ga wel door, voor mijn zoon en voor mezelf. Het lukt me elke dag een beetje beter en soms ook helemaal niet maar ik besef dat ik verder moet.

‘Weet je,’ zo ging ze verder,’ ik mis mijn zoon nog elke dag maar daar moet ik mee verder leven en dat doet pijn maar nog meer pijn deden soms die goed bedoelde opmerkingen dat het wel weer goed komt of dat je verder moet. Wist en weet ik zelf ook wel maar dat hoeven anderen me niet onder de neus te wrijven, want zo voelde ik dat soms.’

 

Hub van den Bosch