OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

‘Eenzaamheid’ (2)

 

Het gevoel en de ervaring van eenzaamheid is een persoonlijke ervaring waar een ander niet over kan en mag oordelen. Die persoonlijke ervaring is JOUW ervaring, heeft te maken met JOUW gevoel. Te vaak hoor je nog mensen zeggen: je hebt zo’n groot netwerk, je komt overal, mensen zien je graag en toch …. wil dat niet zeggen dat je niet eenzaam kunt zijn.

Onlangs sprak een mevrouw wiens partner nu twee jaar geleden overleden is. Haar kinderen komen wekelijks over de vloer. De buren zijn vriendelijke en willen bij alles helpen. Er komen bezoekvrijwilligers die haar af en toe meenemen naar de stad of drinken met haar een kop koffie.

Mevrouw geeft aan dat ze dat allemaal waardeert en fijn vindt maar zo geeft ze aan het is toch anders. Wat ik met mijn man deelde en wat we samen hadden dat mis ik. Dat mis ik zo erg dat het lijkt of een deel van mij is weggesneden. Natuurlijk heb ik mensen om me heen en ben ik niet veel alleen en toch voel ik van binnen een leegte die pijn doet. We waren bijna 55 jaar getrouwd, we deden bijna alles samen. Ik vind het natuurlijk fijn om dingen met mijn kinderen te doen maar zelfs dan omringd door kinderen en kleinkinderen voel ik me soms zo alleen, zo eenzaam omdat wat ik met mijn man had en deelde zo speciaal was. Dat gevoel, ik kan het niet precies omschrijven wat dat nu precies is, kan ik maar niet overbrengen. Opmerkingen van kinderen en anderen als ik zeg dat ik me alleen en eenzaam voel in de trend van ‘kom dan vaker naar ons’, of ‘moeten we vaker op bezoek komen’ en’ je bent zoveel weg’, snijden in mijn hart.

Ik kan er verdrietig om worden en weet van binnen ook ‘ze bedoelen het zo goed’.

Hoe vaak, hoe goed bedoeld ook, maken wij onbewust net als de kinderen van mevrouw zulke opmerkingen niet. Nadenkend over het gesprek bedenk ik hoe gemakkelijk wij goed bedoelde adviezen geven die de plank helemaal mis kunnen slaan.

Hub van den Bosch