OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

Eenzaamheid’ (1)

 

De laatste tijd is er over van alles en nog wat te doen over armoede. Een van die thema’s naast armoede die veel aandacht krijgt is eenzaamheid. Snel denken we dan aan mensen die alleen zijn, mensen met een kleine familie of weinig vrienden en kennissen.

Maar ‘eenzaamheid’ heeft niet altijd te maken met veel mensen om je heen of een grote familie of vriendenkring. Eenzaam wordt ook ervaren als je omgeven bent door een grote groep, of binnen de gemeenschap waar je deel van uit maakt, binnen je gezin of familie. Eenzaamheid of liever de ervaring van eenzaam zijn heeft er ook mee te maken dat gezien wordt, dat je mee kunt en vooral mee mag doen als jij dat zelf wilt, dat je van betekenis bent en je gezien, gekend en gewaardeerd wordt.

Dat er een plek is waar je terecht kunt met jouw verdriet, jouw levensvragen, misschien wel jouw worsteling met het leven en waar je niet gezien wordt als die zeurpiet die steeds maar haar of zijn verhaal wil doen.

Rondom rouw en verlies kun je die eenzaamheid ook ervaren. Je ervaart soms of kunt soms ervaren dat mensen na een paar weken, een paar maanden vinden dat je nu wel weer ‘gewoon’ kunt gaan doen. Dat ze wel weten dat je verdrietig bent om het verlies dat je geleden hebt. En opmerkingen van ‘we weten het nu wel’ of ‘kom op, je moet verder met het leven’ , kunnen dan diep vanbinnen je raken en je het gevoel geven van ‘dat je onbegrepen bent’. Dat geeft of kan een gevoel van eenzaamheid geven zelfs al ben je met een grote groep om je heen, zelfs van mensen die om je geven.

 

Hub van den Bosch