OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

‘Het is goed zo’ (2)

 

In de vorige column schreef ik dat het de vraag is als we na een overlijden zeggen ‘het is goed zo’ voor wie het goed is. Het kan nl. ook een vlucht zijn om weg te lopen van het verdriet, de pijn om het verlies van die dierbare. Door te zeggen ‘het is goed zo’ bestaat de kans dat we weglopen, wegvluchten om het verlies aan te gaan, althans op dat moment. Vaak is de dood in de ogen kijken en het verlies te zwaar voor ons of lopen we ervoor weg onszelf in de verwerking tegen te komen.

Maar weglopen, wegvluchten voor het verdriet en verlies is echter geen goede weg. Onverwerkt verlies komt vroeg of laat toch aan de oppervlakte. We kunnen er niet voor weglopen want of je wilt of niet verlies en verdriet dient een plek te krijgen in je leven.

Het betreft zowel het verlies van een dierbare maar ook het verlies van een baan, het verlies van vitaliteit. Je blijft een verlies meedragen je leven lang. We zeggen ‘verwerken’ maar dat zou de suggestie kunnen wekken dat ‘verwerken’ betekent dat het overgaat maar dat is niet zo. Wat wel gebeuren dient is dat het een plek krijgt op je levensweg dat er is maar als het een plek krijgt kun je verder met dat litteken dat nooit verdwijnt. Weglopen daarvoor gaat niet. ‘het is goed zo’ mag geen excuus zijn om weg te lopen van verlies, welk verlies dan ook, een plek te geven in je levenslijn.

 

Hub van den Bosch