OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

Ik heb genoten

Het deed haar goed om met een betrokken buitenstaander haar levensverhaal, haar interesses en de vele hoogte- en dieptepunten te delen. Het werkte als het opnieuw wegen en ijken van ervaringen. Dat gaf zelfs weer nieuwe inzichten.

Door allerlei ongemakken werd ze steeds afhandelijker van zorg. Op een dag trof ik haar in een houding van afweer en boosheid. “Het lijkt wel of ik niets anders meer ben dan een ziekte!” verzuchtte ze. “Telkens weer dat lijf, dat het gewoon niet meer doet, en al dat gedoe”. Ze had behoefte om eens flink stoom af te blazen. Met een geduldig en open luisterend oor liet ik haar spuien. Met het vertrouwde kopje thee erbij stroomden de klaagzang en de tranen. En wat zijn deze emoties invoelbaar! Woorden en houding van herkenning en erkenning kunnen dan al zo troostend zijn. Vervolgens even weg van het medische stuk, maar naar haar zélf, als mens. Want je kunt een ziekte hébben, maar je bént niet je ziekte. In zulke gevallen vraag ik me vaak af wat bij deze persoon de zintuigen kan raken. Wat hoor, zie, ruik, voel en proef je graag? Is het fijn om samen naar muziek te luisteren en daarover van gedachten te wisselen, is er een mooi foto- of kunstboek terwijl er wat zuiverende etherische olie geurt, of misschien liever een zachte hand- of voetmassage? Aangevuld met wat humor en een liefdevolle knuffel keek ze me bij het afscheid stralend aan. Deze keer met de verzuchting: “Ik heb genoten!”

 

JANNY TEEUWEN