OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

Verlieservaringen iets van alle dag

 

Tijd hebben voor elkaar, even alles stilzetten en proberen een open en luisterend oor te zijn voor de ander. De ander op adem laten komen en zijn of haar hart laten luchten. In onze wereld waarin we het hebben over prestatie, over kosten- en batenanalyses, over economie in plaats van ons meer te richten op het welzijn van elkaar, lijkt tijd hebben voor elkaar, zomaar gaan zitten en luisteren, er zijn zonder dat het op voorhand iets op zal leveren dat je kunt benoemen of uit kunt drukken in geld, verloren tijd, zonde van de tijd.

En zo rennen we door, lopen mensen vast in hun leven omdat er geen TIJD is. Geen tijd voor dat zo broodnodige intermenselijke contact waarop ons samenleven zo is aangewezen.

Misschien zijn we het luisteren verleerd in de wereld waarin zoveel te horen en te zien is en we opgejaagd door de multimedia die ons ter beschikking staat van het een naar het ander menen te moeten rennen.

Ja, als het om verlieservaringen gaat die we ongemerkt elke dag hebben zoals de dag van vandaag die niet meer terug komt, denk ik dat we er vaak niet eens er bij stilstaan. Misschien maar goed ook anders zouden we horendol worden. Maar als we het luisteren naar elkaar verleerd zijn wie is er dan nog om naar JOU te luisteren als je ECHT iets verliest: een dierbare medemens of als jouw gezondheid het plots laat even weten?

Soms zie je bij het binnen rijden van een plaats boven de naam van het dorp of stad staan: KOM TOT RUST IN …’

Mag dat ook in ons eigen leven een goede raad zijn: kom tot rust bij jezelf opdat anderen dat ook bij jou kunnen doen en omgekeerd op die momenten dat DAT ECHT nodig is..

 

Hub van den Bosch