OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN

Eenzaam sterven!

We lezen het soms in de krant of horen het op het Nieuws:’ Iemand gevonden die dood thuis lag’. Soms kort, soms langer. Onlangs nog die moeder met haar drie jarig dochtertje dat bij haar in huis was terwijl haar moeder al meer dan een week dood was. Verhaal waar je koud van wordt maar vaak gaan we er zo aan voorbij. Maar soms komt het ook kortbij. In een paar weken tijd tweemaal toe dat iemand dood gevonden wordt. Mensen die je kent. In een paar weken tijd twee maal toe en dan komen bij nabestaanden, vrienden en bekenden vragen op. Vragen als: hebben zij er iets van gemerkt en hoe zijn dan die laatste uren, laatste minuten geweest? Hebben zij geleden? Voelden zij hun dood naderen en hoe is het dan om dan geheel alleen te zijn en voelden zij zich verlaten door God en alleman? We weten het niet en op de vele vragen krijgen we geen antwoord meer. Het maakt het verwerken van een verlies van een dierbare extra moeilijk. Eenzaam sterven, er zullen altijd mensen zijn die plotseling overlijden en ook sterven zonder dat er iemand in de buurt is. We kunnen dit nooit voorkomen maar …. Daar waar de dood zich aankondigt, daar waar we weten dat mensen aan hun laatste stukje bezig zijn, moeten we proberen hen nabij te zijn. Al is het maar dat ze voelen: ‘ik ben niet alleen’. En daar waar families na intensieve mantelzorg het niet meer kunnen bolwerken, daar is hulp, daar is de VPTZ bereid hen te ontlasten opdat de stervende en haar of zijn nabestaanden er op mogen vertrouwen: ‘niemand hoeft eenzaam en alleen te sterven’.

Maak er gebruik van en aarzel niet het voorkomt dat je je achteraf de vraag moet stellen: hoe zal het zijn geweest in die laatste momenten?

Hub van den Bosch