OVER-LEVEN en ZIEK-ZIJN Door Hub van den Bosch

Wikken en wegen. (2) Wikken en wegen telkens weer opnieuw je de vraag stellen: wat moet ik doen en doe ik het juiste, kan je volledig uitputten. Het is ook niet gemakkelijk een keuze te maken in de situatie waarin de persoon in het voorbeeld dat levensecht is, zich bevindt. Je kunt je er een voorstelling van maken maar wat het echt betekent dat weet je pas als je zelf in zo’n situatie zou zitten. Wat de persoon in kwestie opmerkte was dat hij zoveel goed bedoelde adviezen kreeg. Adviezen waar hij totaal niets mee kon. Adviezen die hem aan het denken hadden gezet. Adviezen die nergens opsloegen. Adviezen die hout sneden.

Het leert ons om als netwerk, mantelzorgers, vrienden, buren en betrokkenen voorzichtig te zijn met al onze goed bedoelde adviezen. Nog te vaak menen wij dat wij iets moeten doen. Maar iets doen kan ook gewoon luisteren zijn. Geen mening geven, behalve als de ander er expliciet om vraagt. En bovenal zeer terughoudend zijn met onze, ook al zijn ze nog zo goed bedoeld, adviezen of opmerkingen in de trend van ‘ik zou het altijd doen! Of: je moet vooral ook aan je kinderen en kleinkinderen denken! Dat weet die ander ook! Dat houdt die ander ook bezig! Die weet ook dat zijn kinderen hun vader en de kleinkinderen niet willen dat opa dood gaat of pijn lijdt.

Weest dus terughoudend in al je adviezen en wees er voor de ander in een luisterend oor, een helpende hand of een oprecht stil aanwezig zijn zonder oordeel, zonder advies, zonder onze betweterigheid.